LOMBOK - RINJANI

Vanuit Ubud zijn we om 7 AM via de ferry in Padangbai vertrokken naar Senaru in Lombok en zijn we daar gearriveerd rond 21 PM, alweer een zeer vermoeiende dagtrip.

Senaru is ons startpunt voor de beklimming van de Rinjani, een vulkaan van 3970 m hoog. Wij zouden echter maar tot aan de kraterrand gaan die toch op een respectabele hoogte van 3620 m ligt, op zich al een hele krachttoer wat later zou blijken.
Maar eerst een hotel zoeken, wat te bikken versieren en een goed nachtje slapen want zo'n dagreis met het openbaar vervoer is echt wel uitputtend.

Lap !!!, onze eerste nacht in Senaru is het weer van dat, wij dachten echt dat we van die moslimschlagers verlost waren maar niets was minder waar, net zoals in Java krijgen we hier een ganse nacht, gratis en voor niks, "the best of islam" door onze arme trommelvliezen geramd. Wij kunnen geen "Allahu Akhbar" meer horen, we beginnen er zelfs allergisch op te reageren. Eigenlijk is het helemaal geen wonder dat moslims zichzelf bij de vleet opblazen, na een aantal van zulke nachten verruil je met plezier het aardse voor het hemelse, al is het maar om eindelijk eens ongestoord te kunnen slapen.
Onnodig dus om ons ochtendhumeur te beschrijven na weer zo'n fameus nachtje.
Met heel veel moeite toveren we toch een flauwe glimlach op ons gezicht want we worden voor het ontbijt verwacht bij Mr Awenk, een lokale hotshot.

Nu moet je weten dat je zonder de goedkeuring en de zegen van zo'n kerel geen kanten op kan in dit gebied, we kunnen 'm dus maar beter te vriend houden.
Hartelijk worden we bij hem thuis ontvangen en onmiddellijk krijgen we een traditioneel ontbijt voorgeschoteld; rijstpakketjes gekookt in kokosblaren vergezeld van een hete chili-stoofpot, princessebonen, sweets en thee. Niet echt iets waar onze westerse magen 's morgensvroeg naar snakken maar toch verrassend lekker en o zo plezant om nog eens ongegeneerd met je handen te mogen eten ;o)
Na tijdens het ontbijt gepraat te hebben over koetjes en kalfjes komen we na het ontbijt aan het belangrijkste gedeelte toe, nl; de prijsbespreking van onze Rinjani-trekking. Enige strategie is dus een absolute must en wij hebben besloten om de rol van arme, naieve, geplunderde toeristen te spelen.
Na wat onderhandelen en over en weer komedie spelen krijgen we voor een fractie van de vooropgestelde kostprijs een drager en gids toegewezen en kunnen we de volgende dag de beklimming van de Rinjani starten.

Bij de onderhandelingen voor de dagtrekking die we diezelfde dag nog zullen doen laten we ons met de glimlach een been uitvijzen, 't is een kwestie van geven en nemen en voor ons is het hoofddoel bereikt, nl; voor een betaalbare prijs de Rinjani beklimmen.
Maar eerst gaan we onze beentjes wat losgooien op een voorbereidende trekking waar we één van de mooiste watervallen zullen zien die Indonesië ons te bieden heeft.
Na het einde van de ramadan komen mensen van heinde en verre hier naartoe om zich te reinigen. Ze geloven dat het water van de watervallen heilig is en velen proberen om zich recht onder de waterval te plaatsen om zo gereinigd te worden. Het is onnodig om te zeggen dat daar regelmatig gekwetsten en zelfs doden bij vallen, het water van de waterval komt namelijk met een enorme kracht naar beneden waar je als gewone mens niet tegen opgewassen bent.
Sommigen hebben pech en worden door de kracht van het water letterlijk verpletterend tegen de omringende rotsen geslagen. Maar denk nu niet dat dat hun afschrikt hoor. Het zijn rare jongens die Lombokkers !!

De volgende dag om 7hr AM zijn we dan de beklimming gestart om tegen 15hr30 de kraterrand te bereiken. Ik kon geen pap meer zeggen en nu, een paar dagen en ettelijke massages later, hebben we nog altijd last van spierpijn ;o)
Maar het adembenemende zicht dat ons daar geboden werd was elke druppel zweet dubbel en dik waard.

Wat ons echter het meeste is bijgebleven aan de beklimming zijn niet de mooie views en de prachtige grilligheid van het vulkaanlandschap maar de vriendschap en continue zorg van de 2 mannen die ons begeleidden; Kur onze gids en Karim onze drager.
Voor wat deze mannen dagelijks presteren voor een hongerloon doe ik meerdere keren mijn petje af !

In afgedankte en versleten kleren, dikwijls zelfs blootsvoets of op teenslippers, zeulen zij lasten naar boven die wij papperige westerlingen nauwelijks of zelfs helemaal niet kunnen tillen en dit aan een tempo dat hoger ligt dan het onze. Ongelooflijk, zeer indrukwekkend om dat te zien.
Ze bereiden het eten, ze zetten de tenten op, kortom; ze omringen hun klanten met elke mogelijke zorg, zonder zucht of klacht, steeds met de glimlach en dit meerdere keren per week.
De woorden schieten mij tekort om te beschrijven wat ik voel voor mannen zoals zij maar als er toch eentje is dat absoluut van toepassing is dan is het wel:"RESPECT".
Bij deze een oproep aan iedereen: als je thuis nog trekkingmateriaal hebt liggen (schoenen, rugzak, kousen, kleren, kousen, tenten, mutsen,...) dat je niet meer gebruikt, dan geven wij het graag een nieuwe bestemming bij mensen die deze gift zeker zullen apprecieren en er zelfs hoge nood aan hebben.